آنتی بادی ایمونویستوشیمی PD-L1 راه تشخیصی مشخص برای کمک در شناسایی بیماران مبتلا به NSCLC برای درمان با pembrolizumab است. میزان بیان PD-L1 میتواند به شناسایی بیماران، در درمان با ایمونوتراپی PD-1 anti کمک فراوانی نماید.
نمونه ی بافتی سرطان ریه با سلول های غیر کوچک، که میزان بیان پروتئین PD-L1 در آنها اندازه گیری می شود بر اساس درجه ی بدخیمی به سه گروه تقسیم می شوند: TPS < 1%: No PD-L1 expression TPS 1–49%: PD-L1 expression TPS ≥ 50%: High PD-L1 expression آنتی بادی ایمونوهیستوشیمی PD-L1 تستی کیفی برای تشخیص PD-L1 در نمونه های بافتی NSCLC می باشد. این آنتی بادی تنها تستی است که در کارآزمایی بالینی داروی pembrolizumab ، برای تعیین میزان بیان PD-L1 در بیماران NSCLC، استفاده می شود. میزان بیان PD-L1 در سلول های سرطانی، بیومارکری برای ارزیابی پاسخ به درمان با آنتی PD-1 می باشد.
این آنتی بادی شامل اجزا مختلفی می باشد که در ادامه در تصویر آورده شده است.
عملکرد و انجام تست ایمونوهیستوشیمی
تست این آنتی بادی باید توسط پاتولوژیست های ماهر و با استفاده از میکروسکوپ نوری انجام شود. جزئیات استفاده از این آنتی بادی و راهنمای نمره دهی آن در ادامه آورده شده است.
ارزیابی گروه های کنترل پیش از نمونه گیری و رنگ آمیزی نمونه ی بیمار اهمیت دارد.
نحوه ی ارزیابی شدت رنگ آمیزی طبق جدول زیر می باشد .
حداقل 100 سلول سرطانی باید در اسلاید رنگ شده ی نمونه ی PD-L1 وجود داشته باشد تا برای ارزیابی PD-L1 کافی باشد.
در ادامه انواعی از نمونه های گروه های کنترل به همراه تصویر آن ها آورده شده است.
Positive Control Cell Pellet
این نمونه به عنوان پاسخ مثبت قابل قبول می باشد.- حداقل %70 سلول ها شامل شدت رنگ آمیزی با میانگین +2 می باشند.
- هر رنگ آمیزی زمینه ای شدتی کمتر از +1 دارد.
Negative Control Cell Pellet
برای در نظر گرفتن پاسخ منفی شرایط زیر مورد نیاز است.- اکثر سلولها(%90 درصد یا بیشتر) نباید رنگی نشان دهند.
- هر رنگ آمیزی زمینه ای شدتی کمتر از +1 دارد.
