جیمز آلیسون و تاسوکو هونجو با تحقیقات خود نشان دادند که چگونه استراتژی های مختلف برای جلوگیری از بازدارنده های سیستم ایمنی میتواند در درمان سرطان استفاده شود. اکتشافات دو برنده ی جایزه امسال، نقطه ی عطفی در مبارزه علیه سرطان است.
آلیسون، ایمنی شناس آمریکایی و استاد و محقق مرکز سرطان دانشگاه تگزاس، روی پروتئین شناخته شده ای که به عنوان بازدارنده برروی سیستم ایمنی بدن عمل می کند. او متوجه پتانسیل انتشار بازدارنده و در نتیجه رهاسازی سلولهای سیستم ایمنی برای حمله به تومورها شد. او سپس این مفهوم را به روش جدیدی برای درمان بیماران توسعه داد.
به موازات آلیسون، تاسوکوهونجو، ایمنی شناس اهل ژاپن، پروتئینی را در سلول های سیستم ایمنی کشف کرده و بعد از بررسی دقیق عملکرد آن، درنهایت نشان داد که آن نیز به عنوان یک بازدارنده عمل میکند ولی با مکانیزم عملکرد متفاوت. درمان هایی مبتنی بر کشف او اثبات شده است که به میزان قابل ملاحظه ای در مبارزه با سرطان موثر است.
سرطان سالانه میلیون ها نفر را به کام مرگ میکشاند و یکی از بزرگترین چالش های سلامتی پیش روی بشر است. با توجه به برانگیخته شدن توانایی ذاتی سیستم ایمنی ما برای حمله به سلول های سرطانی، برندگان امسال جایزه نوبل یک راه کاملا جدید برای درمان سرطان ایجاد کرده اند.
سرطان شامل بسیاری از بیماری های مختلف است که همه آنها با تکثیر غیرقابل کنترل سلول های غیر طبیعی همراه با توانایی گسترش آن به اندام ها و بافت های سالم است تعدادی از روش های درمانی برای درمان سرطان، از جمله جراحی، اشعه و… در دسترس است .
در اواخر قرن نوزدهم و آغاز قرن بیستم، این مفهوم روشن شد که فعال سازی سیستم ایمنی ممکن است یک راهبرد برای حمله به سلول های تومور باشد. تلاش برای ایجاد عفونت با باکتری در بیماران، برای فعال کردن سیسنم ایمنی انجام شد اما با توجه به نتایج نه چندان مثبت متوجه شدند که نیاز به دانش بیشتری مورد نیاز است.
بسیاری از دانشمندان در تحقیقات بنیادی فعالیت می کنند و مکانیزم های بنیادینی را برای تنظیم ایمنی کشف کردند و همچنین نشان داد که چگونه سیستم ایمنی می تواند سلول های سرطانی را تشخیص دهد. علیرغم پیشرفت علمی قابل توجه، تلاش برای ایجاد استراتژی های جدید به طور کلی در برابر سرطان دشوار بود.
ویژگی اساسی سیستم ایمنی بدن ما توانایی تشخیص «خود» از «غیر خود» است. سلول های T، یک نوع از گلبول های سفید خون، بازیکنان کلیدی در این دفاع هستند. دیده شده که سلول های T دارای گیرنده هایی هستند که به ساختارهایی اطلاق می شوند که به عنوان غیر خود شناخته می شوند و چنین تعاملاتی باعث می شود سیستم ایمنی بدن در دفاع قرار گیرد. اما پروتئین های اضافی که به عنوان شتاب دهنده های T-cell عمل می کنند نیز برای ایجاد یک پاسخ ایمنی کامل نیاز می باشند.
بسیاری از دانشمندان به این تحقیقات اساسی مهم کمک کرده و پروتئین های دیگری را که به عنوان یک بازدارنده روی سلول های T عمل می کنند، شناسایی می کنند و مانع فعال سازی ایمنی بدن می شوند. این تعادل پیچیده بین شتاب دهنده ها و بازدارنده ها برای کنترل شدید ضروری است. این تضمین می کند که سیستم ایمنی به اندازه کافی درگیر حمله به میکروارگانیسم های خارجی است، در حالی که از فعالیت بیش از حد، که می تواند منجر به تخریب سلول های سالم و بافت های سالم می شود، اجتناب میکند.
منبع: https://www.nobelprize.org